Ако денес ми се појави маж со букет цвеќиња, а ако јас бев жена, како што не сум, би му го тресел со секое ливче и трн и ќе му забранив да зборува со мене до следниот 8 март.
Која е истовремено љубота во мојата одлука да не им честитам на драгите колешки, мајка, баба и тетка, голем празник? Јас сум на ваша страна и не се грижам што ќе кажат другите!
Празникот на жените беше културно „сервиран„ како да е ден на мајките, девојките, верениците или симпатијата. Најлошо од сè, празникот ја доби својата романтизирана форма што ја прифатија и жените. Еднаш годишно, тие добиваат цвеќиња од колеги, машки познаници и партнери, а за остатокот од годината – скоро на никој не му е гајле, ние го исплативме својот долг, а сега да се вратиме на патријархалната матрица на мажот – бог, татко и светиот дух.
Но, нема долгови дрги мои. Дојдовме да им честитаме на жените за она што им е загарантирано со законите – да бидат еднакви со мажите. Честитките имаат смисла само ако се замисли како пофалби за повеќедецениска борба за место во општеството кое им припаѓа и што сè уште се бори да каже – имам право да ги остварам моите соништа и да бидат се што сакам и никој нема право на мене да ме осудува само затоа што сум жена.
Всушност, 8 март ја доби својата изопачена форма исто како и 1 мај. Уште во 1886 година, американските работници излегоа на улиците да прифатат осумчасовна работа, а во почетокот на 20 век, поточно во 1911 година, Клара Цеткин го организираше Меѓународниот ден на жената како форма на борба за политички права на жените, еднаквост во општеството и право на глас. Еден празник се претвори во скара на полјана, друг во бонбони, каранфили и секси алишта. Ос силната борба останаа ќебапи и свенати рози.
Вистината е, секоја година мајка ми ме потсетува да и честитам на баба ми 8 март затоа што ќе се налути, и секој пат кога ќе помислам – зарем не се сметаше остатокот од годината?
Дали тоа што често кажувам дека во мојот живот најважни фигури беа токму моите баби, со кои обично секојдневно разговарам и дали тоа што ја поддржувам мајка ми секој ден, секоја година, како и моите колешки и пријателики, е поважно од цвеќињата и честитките кои реално не им значат ништо? Зар не е поента да застанам на твоја страна и да ти ја држам раката кога е потребно, наместо еднаш годишно да ми се симнеш од дневен ред?
Да бев жена, како што не сум, би бил многу навреден 8 март да ми се претвори во ботаничка градина, затоа што тие огромни цвеќиња ќе избледеа до крајот на неделава, освен ако не се вештачки, што е уште полошо. Ниту една жена не се бореше за цвеќиња, туку за своето место во ова општество.
Многу повеќе значи честитка што една жена и ја испраќа на друга жена затоа што заедно тие се на патот што ќе ги одведе до подобро утре. И што мислат мажите? Па, како да ви кажам, тие генерално се грижат за мислењето на жените, како и за нивото на водостојот во реките и морињата…
Затоа, драги жени, држете се за подобро утре и на тој начин разберете го овој празник како борба за вашата позиција, а не како празник на кој чекате некој да ви го посвети вниманието што сигурно го заслужувате.
