Небојша Танасковиќ (41) и неговата мајка Миланка (72) од селото Сеоце, на околу 40 километри од Куршумлија, никогаш немале струја, во трошната стара куќа каде што живеат. Од главниот пат домот им е на околу 7,8 километри, а во зима е целосно непрооден.
Не само што Небојша и Миланка живеат сами во куќата, тие се сами и буквално – дури и во нивната околина, на растојание од 4 до 5 километри – нема никој. Нивната стара куќа се наоѓа на речиси 1.500 метри надморска височина. Можеби затоа, како што вели Небојша, никој не живее. Ниту една година никој не оди таму.
Немаат приходи поради земјиштето што го поседуваат. Tоа е пуста земја од која Небојша и мајка му немаат приходи, немаат плод. Сè што можат да направат е да засадат грав, компири и кромид. Ова е храната од која живеат.
Во текот на летото заработува за живот, вреден е и сака да работи. Меѓутоа, со зимски денови, заедно со студот, стравот им се вовлекува во коските. Страв од глад, сиромаштија и темнина.
– Наоѓам нешто приватно да работам, но во зима … Нема работа во зима. Имаме грав, кромид, компири. Тоа е она што е. Треба да преживееме. Никогаш немавме ни струја. Овде имам само едно радио на батерии. Тоа е нашето единствено хоби – вели Небојша, насмеан, сè уште обидувајќи се да најде малку убавина во тешката реалност.
Старите ѕидови се полни со влага, а во куќата, освен маси, столови, два кревети и еден шпорет на дрва, нема речиси ништо. Нема фрижидер, нема електричен шпорет, нема ТВ. И да имаат се, нема да имаат како да го користат. Во близина на нивната куќа нема бандери, па не може да се приклучи струја.
Дејан Марковиќ Милошевиќ, хуманитарец од Куршумлија, ги посети синот и мајка си кои живеат во тешките услови.
– Беше речиси невозможно да се дојде до нив. Мислам дека поминавме можеби три часа обидувајќи се да стигнеме до нивната куќа. Ова се многу непроодни патишта. А овие луѓе … тие се толку скромни и искрени … Притисокот никогаш не го мереле, кај доктор кој знае кога последен пат. И да сакаат да си заминат, особено во зима…не можат. Таму веќе не одат ниту автобуси – вели Милошевиќ.
Како што додава, нивната искреност се покажала со еден гест што уште повеќе го растажил.
– Миланка ми рече: Сигурно си уморна, седни да јадеш нешто, грав сваривме, да, без месо е, ама еве, барем нешто. За мене се одвојуваат вели Дејан, полн со впечатоци по средбата со ова семејство.
Посочува и дека идејата е хуманите луѓе за почеток да им обезбедат барем соларни панели кои би напојувале еден фрижидер и телевизор.
– Би сакале да имаат селско домаќинство, не во град, туку некаде поблиску. Небојша ми рече: „Ништо не барам, само една сијалица да светне овде во мојата соба“ – вели Милошевиќ.
