Падините и зелените ливади од едната страна на патот, каде што е невозможно да се помине две возила, од другата страна густа шума и неколку стотици метри терен на стрмна падина, водат до оваа дестинација – скромниот дом на Бранко Јоцовиќ и неговите четири деца .
Секојдневно земаме здраво за готово многу работи, за кои веруваме дека во основа е нормално да се има и да се припаѓа. Поточно, кога зборуваме за некои стандарди кои се поставени кога станува збор за просторот за живеење, едноставно е незамисливо некој да нема бања во куќата, греење, кревет или шпорет. Навикнати на утеха, ние секогаш бараме повеќе, а она што го имаме го третираме со неблагодарност. Најмладите Јоцовиќи Смиљана (13), Билјана (12) и близнаците Марко и Марија (11) го немаат луксузот да бидат неблагодарни кон ништо.
Нивните погледи и насмевки ни кажуваат дека се благодарни што се имаат еден со друг, дека татко им е таму, откако мајка им ги остави пред само половина година. Тие се благодарни што имаат покрив над главата, кој сепак ги штити од дожд и снег, иако е стар повеќе од половина век. Тие се благодарни и што имаат прозорци, кои повеќе се комбинација од стакло, картон и вградени ќебиња отколку што изгледаат како прозорци. Благодарен е и малиот Марко, бидејќи само на свој начин знае да се загрее:
Спијам овде во оваа соба. Не дува многу и не ми е ладно. Се покривам со пет ќебиња, ја гледам иконата на Свети Троица и така се загревам. Посакувам да имаме нови прозорци и кревети.
Бранко работи како чувар во локален хотел, најчесто во трета смена, за да може преку ден да ги подготви децата за на училиште. Забележливо е дека вложува многу труд, со оглед на инвалидноста што ја има и настанала како резултат на несовесно ракување со е*сплозивна направа како дете.
