Зошто си сама? Зошто не се омажиш? Кога ќе родиш дете? Колку пати сте биле бомбардирани со вакви прашања кои станаа толку досадни што веќе е излишно да даваме какви било одговори.
Колку повеќе се трудите да го образложите својот став или причини, уште понапорни стануваат луѓето. Едно е сигурно, секогаш кога некој ќе постави такво прашање, мене ми се крева секое влакно на косата, особено од онаа позната фраза: „Време ти е“ на која мора да ѝ се посвети посебно внимание.
Секогаш кога некој ќе ни постави такво прашање, дел од нас помалку умира. Тоа е исто како кога јас би земала да ве прашувам: „Како ти е во брак? Кога деца? Среќни сте?“ Ако немате што попаметно да прашате, подобро е да си молчите.
Со оглед на тоа дека живееме во 21 век, границите за многу работи се поместени, а со тоа поместено е и времето за носење на многу важни и нималку едноставни животни одлуки. Работите едноставно се наметнуваат, а ние сме тука за да се бориме. Она што е останува како факт е дека луѓето секогаш повеќе сакаат да се замараат со туѓите животи отколку со своите, а кога барем еден дел од таа енергија би ја вложиле во сопствените животи, можеби истите би им биле многу поквалитетни.
Убаво е кога ќе си ја пронајдеш својата втора половина и кога ќе основаш семејство, но не по секоја цена, а тука мислам на оние кои се мажат и женат само затоа што мислат дека така ќе бидат општествено поприфатливи. Тие највеќе сакаат да солат памет за тоа што е правилно, а што не. Секако, има луѓе кои влегуваат во брак заради љубов, а не само затоа што мислат дека така треба и тоа е најпрекрасната работа на светот.
Во сето ова, единствено можам да ги разберам родителите кои се грижат затоа што им е страв да не останеме сами, а стравот е најлошиот непријател. Водени од него, луѓето прават грешки кои можат да имаат долгорочни последици. Никој не е луд за да не знае дека времето неуморно лета и дека годините си минуваат. Но, сепак, ништо не треба да се прави на сила. Замислете каков пекол би бил тој живот.
Сите се во брак, а сите би правеле нешто надвор од бракот. Сите се наводно среќни, а внатре во себе длабоко несреќни. Сите сакаат да го надоместат она што го немаат. И тогаш се запрашувате кој е тука луд? Зошто толку ги напнуваме луѓето да се врзат со некого? Можеби мене и вака ми е добро. Можеби таква ми е судбината. Можеби такви биле околностите. Важно е да бидеме она што сме. Да не се губиме себеси, без оглед на тоа дали биле во заедница или не. Едноставно да дишеме, а не да се гушиме.
Очигледно е дека слободата боде очи. Знаат и самите дека слободата има свои предности, затоа што одговараш само пред себе и пред никој друг. Па така, тоа напнување е навистина непотребен замор.
Да заклучам, сакам квалитет, а не квантитет, а времето ќе ми дојде кога јас ќе кажам дека ми е време и кога ќе почувствувам дека навистина дошло време. Па сигурно знам што е најдобро за мене.
