Во земјотресот со јачина од 6,8 степени во Мароко загинаа повеќе од 2.100 луѓе. Преживеаните се обидуваат да најдат храна, вода и засолниште додека потрагата по исчезнатите во оддалечените села продолжува.
Над 2.400 се повредени.Земјотресот оштети и делови од стариот град Маракеш, кој е дел од светското наследство на УНЕСКО.
Армијата, мобилизирана да помогне во спасувачките операции, постави шаторски камп за бездомниците. Бидејќи повеќето продавници се оштетени или затворени, жителите се борат да добијат храна и материјали.
Епицентарот на земјотресот бил на 72 километри југозападно од Маракеш, град кој го сакаат Мароканците и странските туристи поради средновековните џамии, палати и библиотеки, богато украсени со светли мозаични плочки среде лавиринтот од розови улици.
Во неделата, владата соопшти дека формирала фонд за жртвите од земјотресот и дека ги зајакнува тимовите за пребарување и спасување, обезбедува вода за пиење и дистрибуира храна, шатори и ќебиња. Светската здравствена организација објави дека повеќе од 300.000 луѓе биле погодени од катастрофата.
Тајеб Аит Игенбаз е принуден да избере дали ќе го спаси својот 11-годишен син или неговите родители кога ќе се најдат. Сите тројца останаа заробени во урнатините по земјотресот.
Козарот од мала заедница во планините Атлас вели дека е прогонуван од одлуката што треба да ја донесе. Тој и неговата сопруга, нивните две деца и неговите родители биле во петокот вечерта во нивниот мал камен дом, кој почнал силно да се тресе, а потоа се претворил во урнатини, јавува Би-Би-Си.
Човекот покажува кон урнатините и вели: „Тука беа. Се се случи толку брзо. Кога се случи земјотресот, сите истрчавме до вратата. Татко ми спиеше и ја повикав мајка ми да дојде, но таа остана да го чека“, се присетува Тајеб.
Од другата страна ги гледа само сопругата и ќерката, но не и синот.
Кога се враќал во паднатата зграда за да го најде, видел дека неговите родители се заробени под урнатините. Во исто време раката на неговиот син пробила низ урнатините.
Тајеб сфаќа дека мора брзо да дејствува и тргнува кон својот син Адам, очајно копајќи низ урнатините за да го извлече. Кога ќе се сврти кон своите родители, заробен под голема камена плоча, сфаќа дека е предоцна.
„Морав да изберам помеѓу моите родители и мојот син. Не можев да им помогнам, ѕидот се сруши врз нив. Тоа е толку тажно. Видов како моите родители умираат“, низ солзи коментирал мажот.
Тој покажува темни дамки на светлите фармерки и вели дека тоа е крвта на неговите родители. Целата облека му е во куќата и не може да се пресоблече по земјотресот.
Семејството сега живее со роднините во импровизирани шатори во близина на нивниот дом. Тајеб вели дека сите нивни пари биле во куќата, а повеќето од неговите кози исто така умреле.
„Тоа е како да сте родени во нов живот. Без родители, без куќа, без храна, без облека. Сега имам 50 години и морам да почнам од почеток“, вели мажот.
Не знае како животот ќе му оди напред, но се сеќава на лекциите што му ги научиле родителите.
„Тие секогаш велеа: „Бидете трпеливи, работете напорно, никогаш не се откажувајте“, рече Тајеб.
Додека тимот на Би-Би-Си разговараше со него, неговиот син Адам истрча облечен во дрес на Јувентус со името на Роналдо на грбот и ги завитка рацете околу својот татко.
„Татко ми ме спаси од смрт“, вели тој смеејќи се.
Само неколку минути по патот до градот Амизмиз, друг татко и син стојат еден со друг во прегратка.
Абдулмаџид Аит Џафер вели дека бил дома со сопругата и трите деца кога се случил земјотресот и се отворил подот.
Неговиот син, 12-годишниот Мохамед, излегол од зградата, но остатокот од семејството останал заробен.
Нозете на Абдулмаџид останале заробени под урнатините, но неговиот сосед успеал да го извлече. Потоа поминал два часа обидувајќи се да ги спаси сопругата и една од неговите ќерки. Кога ги извлекува од урнатините, и двајцата се мртви.
Следниот ден од урнатините било извлечено и телото на неговата друга ќерка. Абдулмаџид (47) сега спие под церада спроти неговата куќа.
Може да ја види кујната со фрижидерот сè уште стои и алиштата што висат за да се исушат.
Човекот вели дека не може да ја напушти областа бидејќи мора да „чува стража“ над својот имот и спомените од неговиот живот таму.
“Ова е мојата кујна и мојот фрижидер. Сите бевме таму. Сега можам само да го погледнам”, вели Мароканецот.
Додека Абдулмаџид зборуваше со тимот на Би-Би-Си, неколку автомобили застанаа и луѓето се наведнаа за да изразат сочувство. Другите што одат по улицата застануваат да го гушнат.
„Во моето семејство бевме петмина. Сега сме двајца“, тажно вели тој. „Сега можам да размислувам само за една работа – за мојот син“, вели човекот.
Силата на земјотресот во Мароко на 8 септември годинава беше поголема од јачината на најсмртоносниот земјотрес во историјата на земјата – во 1960 година. Се проценува дека тогаш жртвите биле повеќе од 12.000 луѓе.
Потресот се случил нешто пред полноќ на 29 февруари. Има магнитуда од 5,8 степени според Рихтеровата скала, но е на мала длабочина. Мароканскиот крајбрежен град Агадир тогаш беше целосно уништен. Над 40.000 луѓе остануваат без покрив над главата.
